Árið sem Lilja fór vorum við eittþúsund sjöhundruð þrjátíu og fjögur og árið eftir eittþúsund sjöhundruð þrjátíu og þrjú. Enginn dó og enginn fæddist. Í dag erum við þrjúhundruð og eitt og öll gerum við fastlega ráð fyrir að halda áfram. Útlendingarnir eru ekki taldir með frekar en kettirnir og miðaldra og gömul látum við sem ekkert sé þó okkur fari fækkandi, þó einn og einn hverfi , en þegar það gerist er dauðinn jafn hefðbundinn og tilbreytingarlaus og veðrið. Mitt skjól er hér í litlu höfninni og á meðan hafstraumarnir villast undir iljunum stend ég við gömlu eldavélina, fylli belginn á Nóa af matarlykt og salta og sýð niður matarforðann sem fer í búrið bak við eldhúsið. Innan um næringuna er líka lífsviðurværið mitt rabarbarabruggið sem ég sel síðustu manneskjunni í heiminum sem er ekki sama um mig, Nínu á Skeljabarnum. Það eina sem ekki er ætt þarna er Polaroid ljósmyndin af sólgrettri Lilju sem hangir litverp í horninu á bak við baunapokana innst í búrinu, en ég á sjaldan erindi þangað.